آغاز راه؛ جایی که قهرمانان ساخته می‌شوند
هر داستان بزرگی، با یک نقطه‌ی آغاز ساده شروع می‌شود. امروز، ابتدای راه شماست. راهی یک‌ساله، پر از تلاش، چالش، رشد و پیروزی. شما هنوز به مقصد نرسیده‌اید، اما قدم اول را برداشته‌اید. و قدم اول، همیشه مهم‌ترین است.
کنکور یک اتفاق لحظه‌ای نیست؛ مسیری‌ست که با ساختن خودتان، آینده‌تان را می‌سازید. از امروز تا روز کنکور، یک سال زمان دارید. شاید به‌نظر برسد که راه طولانی‌ست، اما واقعیت این است که این یک سال به چشم‌برهم‌زدنی خواهد گذشت. مهم این است که از همین حالا چگونه شروع کنید.
چطور آغاز کنیم که خسته نشویم؟
۱. آرام ولی پیوسته شروع کنید
شروع نباید انفجاری باشد. لازم نیست از همین امروز روزی ۱۲ ساعت درس بخوانید. شما در حال ساختن یک عادت پایدار هستید، نه اجرای یک نمایش کوتاه. شروع کنید با ساعت‌های منطقی، مثلاً روزی 4 تا 5 ساعت مطالعه‌ی جدی، اما پیوسته. پایداری، کلید موفقیت شماست.
۲. هدف‌های کوتاه‌مدت مشخص کنید
اینکه بگویید «کنکور دارم» کافی نیست. هدف باید قابل اندازه‌گیری و پیگیری باشد. مثلاً بگویید: «در این سه هفتهی پیشرو قرار است کل پایهی دهم را یک دور بخوانم و تمام کنم.» هر هدف کوچک که تیک بخورد، به شما احساس پیشرفت و قدرت می‌دهد.
3. با خودتان مهربان باشید
اشتباه دارید؟ خسته می‌شوید؟ گاهی عقب می‌افتید؟ کاملاً طبیعی‌ست. مهم این است که دوباره برگردید، نه اینکه از مسیر خارج شوید. خودتان را قضاوت نکنید، اما مسئولیت‌پذیر باشید.
4. فضای درس‌خواندن‌تان را دوست‌داشتنی کنید
جایی را انتخاب کنید که حس خوبی به شما بدهد. دفتر و کتاب‌های مرتب، موسیقی بی‌کلام گاه‌به‌گاه، برنامه‌ریزی رنگی و… کوچک‌ترین چیزها انگیزه‌ی شما را بیشتر می‌کنند.
5. از موفقیت‌های کوچک لذت ببرید
درس امروزتان را کامل خواندید؟ مرور خوبی داشتید؟ در تست زدن بهتر شدید؟ به خودتان آفرین بگویید. مسیر کنکور، مسیر ساختن عزت‌نفس هم هست. هر پیروزی، حتی کوچک، شما را محکم‌تر می‌کند.
و یادتان باشد…
سال کنکور فقط سال مطالعه نیست؛ سال رشد شخصیت، نظم، مسئولیت‌پذیری و شناختن خودتان هم هست. هر لحظه‌اش فرصت ساختن آدمی‌ست که روزی با افتخار خواهد گفت: «من از این مسیر، قوی‌تر بیرون آمدم.»
هیچ قهرمانی با ناامیدی آغاز نکرده. از همین امروز، با قدم‌های آرام اما مصمم، داستان خودتان را بسازید. راه درازی پیش رو دارید، اما به‌یاد داشته باشید:
کسی که تصمیم گرفته تا آخر برود، حتی وقتی خسته است، ادامه می‌دهد؛ چون می‌داند خستگی بخشی از رسیدن است، نه دلیلی برای توقف.
شیرین امیری
